Dimarzio Al DiMeola Sap (DP201) İncelemesi
Larry Dimarzio’nun 70 sonlarından beridir gitar alemine olan etkisi yadsınamaz. Birkaç ay önce yayımladığı “Super Distortion” modeli hakkındaki makalesinde de görülebileceği gibi bu manyetiklerinin nüfuz etmediği yer, janra kalmadı desek yeri; yalnızca rock gitaristleri değil caz gitaristeri de bu akımdan etkilendi, tıpkı Al Di Meola (kısaca ADM) gibi. Efsanevi ilk iki albümünde (Land of the Midnight Sun ve Elegant Gypsy) Super Distortion (veya “Dual Sound” ki tamamen aynı manyetikler aslında, sadece kablo sayıları farklı) tınılarını kuvvetlice hissetmek mümkündür. Özellikle yürek titreten bir proto-shred klasiği olan “Race with the Devil on a Spanish Highway”’de. Bu arada Race with the Devil on a Spanish Highway’in esin kaynağı olan şarkıyı biliyor muydunuz? Kinks’den “You Really Got Me”. Az çok rock dinleyen biriyseniz Van Halen yorumunu da mutlaka duymuşsunuzdur. Meola da “You Really Got Me”’nin rifi üzerinde oynarken Race’in ana rifini bulmuş. Konuya dönecek olursak Meola şarkıyı kaydederken gitardaki olay şu şekilde (Chris Gill, 2 Şubat 2020, Guitar World); “Race’de, gitarın tonal çeşitliliği aslında her iki manyetik de çalışıyorken volüm kontrolü oynamalarıyla elde edildi. Meola daha hacimli, şakıyan solo tonları için köprü humbuckerının volümünü kısarak, üflemeliler gibi belirgin midlere sahip daha parlak atak tonlar için ise her iki manyetiği, volüm potlarını tamamen açarak kullandı. Bazense sap manyetiğinin sesini sesini kısarak atakları daha da vurguladı (However, most of the guitar’s tonal variety on Race is produced by simple variations in volume control settings while both pickups are engaged. For fatter, singing tones on solos, Di Meola backed down the bridge humbucker’s volume knob, and for a brighter attack with a hollow, horn-like midrange he used both pickups at full volume, sometimes backing down the neck pickup’s volume knob to further emphasize attack). Giriş rifinde ise başka röportajlardan aklımda kalan, köprü manyetiğinin tek başına kullanıldığı, bu arada, onu da ekleyeyim.
1978’de ise Dimarzio yepyeni ADM imzalı sap ve köprü manyetiği setini duyurdu ki Meola’nın o dönemki tonal arayışını daha iyi ifade ettiği söylenebilir; DP201 ve DP202 koduyla piyasaya çıktı. Super Distortion’la geçen yıllardan sonra, tercihleri daha farklı yapıdaki bu manyetiklere hayat verdiği söylenebilir. Her iki imzalı manyetik de S.D.’dan farklı olarak daha az sarımlara ve alnico 5 mıknatıslara sahiptir. Bildiğim kadarıyla “Casino” ve “Splendido Hotel” albümlerinde ADM model manyetiklerin tonal izi mevcuttur. Plasebo etkisi mi, yoksa o anki kayıt teknolojisinden mi yoksa kayıtlarla uğraşan adamla mı alakalı emin değilim ama elektrogitar tonları ilk iki albümden, olumlu anlamda biraz daha farklı gelir bana. İlk iki albüm görece daha güçlü ama çiğdir, sonraki iki albümdeki elektrogitar tonları ise görece daha zarif gelir kulağıma.
Modelin yayımlanmasının ardından yıllar geçer, zaman içinde bu seri özel üretim halini alır ve Eskişehir’den adamın biri özel yapım bir süper stratının sap pozisyonu için satın alır. Olaylar gelişir.
Montaj Kuntaj
Manyetiğin bağlandığı gitar 25,5” tel boyuna, iki parça yerli kızılağaç gövdeye, Ercan Bilir yapımı kalın endur-neck profile sahip yıldızkesim yerli akçaağaç sapa, koyu renk gülağacı tuşeye, iki vidalı çelikten tremoloya, çelik perdelere, Bourns 500K potlara, kinman usulü treble bleed devresine, elixir tellere sahiptir ve standart akord düzenindedir. Gitarın köprüsünde Dimarzio Virtual Hot PAF ve orta pozisyondaysa Dimarzio HS-1 manyetikler bulunur. Gitarın birincil (fişe takılmamış) tonu nötral/parlak arasında dengelidir.
Değerlendirme
Gitarımın, bundan hemen önceki manyetikleri sapta Paf Pro ve köprüde Breed şeklindeydi. Çok da sevmiştim. Ancak köprü konumunda, genel favorim olduğu üzere, overdrive açısından daha kontrol edilebilir bir şey arıyordum ve Breed nispeten daha kolay overdrive’a giren bir manyetik. Kompresyonu ve temiz headroom’u da daha dar sayılabilir. Bu sebeple köprüye arşivimde bulunan ve çok sevdiğim Virtual Hot PAF’ı taktım. Saptaki PAF Pro’dan çoook memnundum ama bu sefer de çıkış dengesizliği oldu; PAF Pro, VHP’a göre biraz daha yüksek çıkışı olan bir manyetik (bir kez daha görüyoruz ki DC Direnci ≠ Çıkış). Bu nedenle PAF Pro’dan biraz daha az çıkışı olan bir sap manyetiği ihtiyacı doğdu ve ADM sap modeli aklıma geldi. Milivolt cinsinden çıkışları göz önüne aldığımızda durum şu şekilde oluyor; PAF Pro: 300mV, Breed Bridge: 356mV, Virtual Hot PAF:265mV, ADM Neck:230mV
Dimarzio DP201 Al Di Meola Sap
Magnet – Alnico 5
Advertised DCR: 10,87 K Ohm (Series)
Measured DCR: 10,59 K Ohm (Series)
Measured DCR: 6,43 K Ohm (Screw Coil [g+w] )
Measured DCR: 4,87 K Ohm (Slug Coil [r+b] )
Inductance @100Hz: 4,47 H (Series)
Inductance @100Hz: 2,15 H (Screw Coil)
Inductance @100Hz: 2,07 H (Slug Coil)
Gauss: 380G Screw (neck side coil), 380G Slug (arithmetic mean of the values measured from the D and G strings)
Measured C: -25,5 nF (Series)/ -35,8nF (Screw Coil) / -66,6nF (Slug Coil)
Output: 230 Milivolts (advertised)
EQ (B/M/T) – 6/4/6 (advertised)
Wire Gauge: 42 & 43 AWG
Patentler: Dual Resonance
Bu manyetikler uzun yıllardır normal üretimde olmadıklarından, standart seri manyetiklere nazaran çok az bilgi ve inceleme yazısı, videosu vs. var etrafta. Firma ADM sap modelini “Hi-Fi türü müzikal bir manyetik. Bir sap manyetiği için bolca sayılabilecek armoniklere sahip” ve başka bir katalogda da “geniş bir frekans aralığına ve armoniklere sahip temiz, sıcak tonlar” diye tanımlamış. Özellikle ikincisine katılmamak elde değil. >10K sarıma sahip bir sap manyetiği için olabildiğince net ve sıcak tonlara sahip. PAF Pro’yu biraz daha güçsüzleştirip, tonunu çamurlaşmayacak kadar sıcaklaştırın. Öyle bir şey. Baslar zengin ve sıkı ama beklediğim kadar sıkı değil; gevşek hiç değil elbette. Üst frekanslar daha yuvarlak hatlı ve sıcak, asla kulak yırtar modda değiller ve yine bu karakterce zengin. Midler ise kataloglarda belirtildiği gibi geride gelmedi bana. Virtual Hot PAF ile çıkış dengesi anlamında iyi uyum sağladılar bence. Aslında ADM köprü modelini de denemem lazım. Çok sevdiği ve yorumlarına güvendiği bir insan olan Frank Falbo’nun dediğine göre Tone Zone’un daha “organik” olan versiyonu gibi bir şeymiş. Bakalım… Ayrıca pena ataklarına tepkisi de gayet iyi. 10K direncine sahip bir manyetiğe göre dinamik karakteri beklediğimden öte desem yalan değil.
Bu bağlamda gitarım kapalı tonu olan bir gitar olmadığından çamur deryasında bulmamış olabilirim kendimi. Eğer gitarınızın tonu karanlık ise dikkatli olmakta fayda var.
Peki, ya armonikler diyebilirsiniz. Dimarzio kataloglarda öyle diyordu ya… Evet haklılar. Jazz, Pearly Gates, Paf Pro vs hiç bu kadar duyum sağlamıyor sapta. Dual resonance sağ olsun elbette.
Amfinin gain seviyesini köklediğinizde manyetiğin farklı bir karakteri daha ortaya çıkıyor. Dr.Jekyll ve Mr.Hyde sendromu var desek yeri. Crunch seviyelerinde krema gibi PAF tonları veren alet hi-gain altında müthiş bir shred canavarına dönüşüyor. Air Norton’ı bir shred manyetiği olarak sapta severim ama ADM sap, görece daha organik ve hayat dolu olması yönüyle, onu geçebilir.
Sapa bakan bobin itibariyle, split coil tonları gerçekten çok iyi. 7K’lık bir humbuckerı bölünce 3-4K’lık sarımlı tek bir boin kalıyor, bu da fazla cansız ve ince tonlu bir single tonuna yol açtığından çok sevilmez. Ama ADM sap bu konuda da cidden iyi ve oldukça strat sap-vari diyebilirim.
Netice
ADM sap; eğer nötral ve biraz parlakça birincil tonlara sahip bir gitarınız varsa, kremamsı sıcak ama net, eki kafa tonlar veya PAF Pro ile Air Classic arasındaki bir çıkışa sahip bir şey arıyorsanız veya yandım Allah shred takılıyorsanız ve Air Norton’dan daha organik hissiyatlı, nefes alan ve dokunma hassasiyatı biraz daha fazla olan, hızlı penalamalara tepkisi tatminkar bir sap humbuckerı peşindeyseniz tam size göre diyebilirim. Sap tonunuz çamurluysa yalnız iki kere düşünün.
Comments